dag 10 - tot over een maand!

De wekker ging vanochtend veeeeeél te vroeg af, al om half 6. Het zou een enorme lange reisdag worden, waarbij we maar liefst 11 uur lang in de bus zouden moeten doorbrengen. Na het ontbijt zijn we vertrokken vanuit Sipirok, zodat we niet in het donker zouden arriveren op onze volgende bestemming; Bukittinggi. Tijdens deze lange tocht hebben we meerdere tussenstops gemaakt op bijzondere plekken.

Na 1,5 uur rijden zijn we gestopt bij een dorpje waar we mannen, vrouwen en kinderen de dag zagen inluiden. De ouderen waren op weg naar hun werkplek, terwijl de kinderen wachtte op een voertuig die hen naar school kon brengen. Veewagens, busjes en fietstaxi’s werden helemaal volgeladen tot er geen kind meer bij paste. 10 kinderen op het dak van een auto of met z’n vijven zittend op een brommer, je kan het zo gek niet verzinnen!

In het dorp bevond zich een Islamitische lagere school waar toevallig net de dagopening was gestart. Jongens en meisjes van allerlei leeftijden stonden netjes in rijen opgesteld op het schoolplein. De kinderen waren allemaal gekleed in strakke uniformen en de leraressen en schooldirectrice droegen ook dezelfde kleding. Bizar om zo’n opening van de dag eens mee te maken. De kinderen zongen uit volle borst het Indonesische volkslied, salueerden naar de directrice, spraken gezamenlijk een gebed uit en kuste bij het binnentreden van de klas de hand van de juf. Een bijzondere gewaarwording.. Zo gedisciplineerd, chauvinistisch en streng, maar tegelijkertijd ook ontzettend mooi om te zien op wat voor manier ze de dag gezamenlijk inluiden. Anderzijds schrok ik er wel een beetje van. Ik miste de speelsheid, vrije ruimte voor individuele ontwikkeling en een glimlach op het gezicht van de kinderen.

Op het moment dat de kinderen echter door hadden dat er 16 Hollandse dames en heren voor het hek stonden, werd het wat onrustiger. Blanke mensen zien ze daar eigenlijk nooit, dus dat was een hele ‘happening’. Na de opening mochten we in tweetallen in een leslokaal rondkijken om te zien hoe het er daar aan toegaat. Ikzelf ben een klas binnen gegaan, waarbij de kinderen pas net een week waren gestart op de basisschool. De kinderen zongen samen met de juf een liedje voor ons, echt onwijs leuk. Naderhand zijn we met de kinderen en schoolleiding op de foto gegaan. Je merkte dat de houding en strenge blik op de gezichten van de leiding verdwenen als sneeuw achter de zon. Er werd plaats gemaakt voor een glimlach en warme blik.

Na het schoolbezoek zijn we doorgereden naar een kruidentuin. Hier heb ik gezien hoe nootmuskaat, foelie, citroengras, gember, kaneel en vanille groeit en uiteindelijk word bewerkt tot een eindproduct. Ik had op voorhand geen idee hoe al deze kruiden en specerijen precies tot stand kwamen of groeiden, dus dat was leerzaam.

Even later na weer een aantal uur te hebben gereden zijn we 100 meter voor de evenaar uit de bus gestapt. We zouden de evenaar namelijk te voet oversteken bij Bonjol. Het is traditie om water over je hoofd te laten gieten met water als je over de evenaar stapt. Dit deed onze reisleider Helty dan ook met alle plezier. Ik zette voor het eerst in mijn leven voet op het Zuidelijk halfrond. Uiteindelijk ontvingen we allemaal een certificaat, als bewijs dat we de oversteek bij Bonjol ook echt hebben gemaakt.

Na deze laatste stop moesten we nog 45 kilometer rijden, voordat we zouden arriveren in Bukittinggi. Hier kwamen we tegen kwart over 7 in de avond aan.